6.

6. Dzieci mają prawo odreagowywać

W zależności od tego, ile dziecko ma lat, możesz się spodziewać określonych zmian w jego zachowaniu:

niemowlę - być może najmniej odczuje rozstanie, jeśli będzie przy nim ten sam opiekun, jeśli uda się zachować niezmienny rytm codziennego życia. Ale temu z rodziców, które odchodzi, które nie będzie miało na co dzień kontaktu z dzieckiem w tym pierwszym okresie, może być później trudno zadzierzgnąć z nim więź.

małe dziecko (do 4. roku życia) - reaguje na rozwód regresją: zaczyna wymagać karmienia, choć samo już umie jeść, znowu siusia w majtki, staje się płaczliwe, rezygnuje z samodzielności.

przedszkolak, pierwszak - przeżywa irracjonalne z pozoru lęki, może nawet obwiniać się o rozpad małżeństwa rodziców, pogrąża się w rojeniach. Czasem pojawia się moczenie nocne, obgryzanie paznokci i inne uspokajające nawyki.

Spróbuj postawić się na miejscu dziecka: rozpada mu się znany świat - czuje się samotne, opuszczone, przerażone. Na rodziców nie bardzo może liczyć - są pochłonięci własnymi sprawami. Nie wie, co będzie dalej. Boi się waszych wybuchów gniewu, jest też na was wściekłe - nie dotrzymaliście danej mu obietnicy - przecież mieliście żyć razem długo i szczęśliwie, jak w bajce. A jeśli do tego dochodzi jeszcze zmiana przedszkola? Zmiana trybu życia (bo np. obniża się status materialny rodziny, co po rozwodzie częste)? Utrata kolegów z podwórka?

Bądź wyrozumiała. Poproś bliskich o pomoc - może dziadkowie mogą się bardziej włączyć do pomocy w tym trudnym okresie?