Nie, nie mamy na myśli czekoladek ani zabawek. To, co maluchy dostają od
ukochanych dziadków, jest bezcenne i nie można za to zapłacić kartą!
Lista skarbów, jakie wnuczęta dostają od babci i dziadka jest bardzo
długa i nie sposób ich tutaj wszystkich wymienić. Najcenniejsze dary to:
Miłość
Dla babci i dziadka wnuczek zawsze jest najpiękniejszy i najmądrzejszy (ich serca są pojemne: jeśli mają więcej wnuków, najpiękniejszy, najmądrzejszy jest każdy z nich!). Wiele potrafią mu wybaczyć i nie wymagają, by zaczął czytać już w średniakach. Najmocniej trzymają za niego kciuki, kiedy się z czymś zmaga. Puchną z dumy gdy robi pierwszy krok, a później gdy podczas przedszkolnych przedstawień gra owieczkę. Gromadzą zdjęcia i laurki. Może i rozpieszczają maluchy, ale one to uwielbiają: kto by nie chciał poczuć się czasem jak król?
Opowieści
Pamiętają czasy, gdy butelki od oranżady miały ceramiczne korki, nie było tylu samochodów, a o komputerach mało kto słyszał. Mogą też opowiedzieć, jak mama przechwalała się, że zjadła wszystkie dziury w serze a tato na krokodyla mówił „kloklodyl”. Dzieci uwielbiają słuchać takich historii.
Czas
Nawet jeśli są zapracowani, nie gnają aż tak, jak ich dorosłe dzieci, bo pamiętają czasy, gdy nie było internetu, a pozdrowienia z wakacji wysyłało się na pocztówkach, a nie SMS-em. Choć pracy było wtedy więcej, czas płynął o wiele wolniej. Dlatego potrafią przystanąć i nakarmić z wnukiem sikorki albo zbudować zamek na kuchennym stole. Nie śpieszą się bez powodu, nie są w gorącej wodzie kąpani. Umieją poświęcić trzy godziny na lepienie z maluchem pierogów albo tydzień na wspólne naprawianie zepsutego radia.
Uwaga
Potrafią słuchać i dlatego można z nimi poważnie rozmawiać. Są ciekawi wnuka i jego spraw. Pamiętają imiona miśków, bohaterów ulubionych kreskówek i kolegów z placu zabaw. Nie przerywają w pół zdania i nie zbywają byle czym. Potrafią mądrze doradzić i wiedzą, kiedy dziecko chce się tylko wygadać. Potrafią poczekać, gdy maluch musi „dojrzeć”, żeby im się z czegoś zwierzyć.
Ważne lekcje
Wiedzą już, co jest ważne, a co nie i przeważnie mają „nosa” do ludzi. Uczą dystansu do życia, problemów i siebie samego. Dotrzymują słowa. Szanują tradycję. Wiedzą, jak ważna jest rodzina. Sporo przeżyli, a więc byle co nie jest w stanie wyprowadzić ich z równowagi. Potrafią trzeźwo ocenić sytuację i nie wpadają w panikę nawet wówczas, gdy inni tracą głowę. Potrafią przekonać malucha, że stłuczone kolano do wesela się zagoi.
Miłość
Dla babci i dziadka wnuczek zawsze jest najpiękniejszy i najmądrzejszy (ich serca są pojemne: jeśli mają więcej wnuków, najpiękniejszy, najmądrzejszy jest każdy z nich!). Wiele potrafią mu wybaczyć i nie wymagają, by zaczął czytać już w średniakach. Najmocniej trzymają za niego kciuki, kiedy się z czymś zmaga. Puchną z dumy gdy robi pierwszy krok, a później gdy podczas przedszkolnych przedstawień gra owieczkę. Gromadzą zdjęcia i laurki. Może i rozpieszczają maluchy, ale one to uwielbiają: kto by nie chciał poczuć się czasem jak król?
Opowieści
Pamiętają czasy, gdy butelki od oranżady miały ceramiczne korki, nie było tylu samochodów, a o komputerach mało kto słyszał. Mogą też opowiedzieć, jak mama przechwalała się, że zjadła wszystkie dziury w serze a tato na krokodyla mówił „kloklodyl”. Dzieci uwielbiają słuchać takich historii.
Czas
Nawet jeśli są zapracowani, nie gnają aż tak, jak ich dorosłe dzieci, bo pamiętają czasy, gdy nie było internetu, a pozdrowienia z wakacji wysyłało się na pocztówkach, a nie SMS-em. Choć pracy było wtedy więcej, czas płynął o wiele wolniej. Dlatego potrafią przystanąć i nakarmić z wnukiem sikorki albo zbudować zamek na kuchennym stole. Nie śpieszą się bez powodu, nie są w gorącej wodzie kąpani. Umieją poświęcić trzy godziny na lepienie z maluchem pierogów albo tydzień na wspólne naprawianie zepsutego radia.
Uwaga
Potrafią słuchać i dlatego można z nimi poważnie rozmawiać. Są ciekawi wnuka i jego spraw. Pamiętają imiona miśków, bohaterów ulubionych kreskówek i kolegów z placu zabaw. Nie przerywają w pół zdania i nie zbywają byle czym. Potrafią mądrze doradzić i wiedzą, kiedy dziecko chce się tylko wygadać. Potrafią poczekać, gdy maluch musi „dojrzeć”, żeby im się z czegoś zwierzyć.
Ważne lekcje
Wiedzą już, co jest ważne, a co nie i przeważnie mają „nosa” do ludzi. Uczą dystansu do życia, problemów i siebie samego. Dotrzymują słowa. Szanują tradycję. Wiedzą, jak ważna jest rodzina. Sporo przeżyli, a więc byle co nie jest w stanie wyprowadzić ich z równowagi. Potrafią trzeźwo ocenić sytuację i nie wpadają w panikę nawet wówczas, gdy inni tracą głowę. Potrafią przekonać malucha, że stłuczone kolano do wesela się zagoi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz